90- Tunika, której wcale nie chciałam.

Ferie się kończą a ja zrobiłam jedno wielkie absolutne nic. Miałam ambitne plany ale miałam też ochotę spędzać czas zupełnie nieambitnie. Jak zwykle pod koniec wolnego czasu zmieniam się w lamusa, który chce już na studia. Cóż na to poradzę, lubię jak się coś dzieje, lubię moją grupę, do której po rozwodzie wracam. Nie lubię tylko tego, że znów muszę zaprzyjaźnić się ze stroną ZTMu i znów muszę wstawać kiedy jest jeszcze ciemno. Mam nadzieję, że w tym roku ominie nas to co było w zeszłym- czyli w okresie końca zimy, początku wiosny, okresie teoretycznie pozytywnym, bo dłuższy dzień, cieplej itd przypałętała się jedna wielka grupowa depresja, której z największym trudem jakoś się oparłam. A ja już słyszę, że wyciąga macki i dopada. Nie dam się jędzy. Będę walczyć- m.in. kolorystycznie. A kolorowe paznokcie to zawsze dobry początek.

Co do tytułu- gdy mama powiedziała, że coś mi kupiła, to przerażona pomyślałam, że znów będę musiała udawać, że to coś mi się podoba. Nie lubię gdy ktoś kupuje mi ubrania, bo gust mam zupełnie inny niż reszta rodziny. A tu spotkało mnie miłe zaskoczenie.









tunika- od mamy
bransoletka- terranova, a tak na prawdę to zwinięte coś na szyję
kolczyki- indyjski